FAQ

Rodzina i inne osoby bliskie pacjenta, który zmarł w wyniku niewłaściwego procesu leczenia ma możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od podmiotu odpowiedzialnego, którym może być szpital, lekarz a także zakład ubezpieczeń. Roszczenia odszkodowawcze obejmują zarówno zadośćuczynienie (rekompensata za ból i cierpienie), odszkodowanie : zwrot kosztów leczenia ( w tym np. zakupu protezy) kosztów rehabilitacji, zwrot kosztów dojazdu do placówek medycznych , zwrot kosztów opieki, utraconych dochodów, renty z tytułu zwiększonych potrzeb oraz utraty widoków na przyszłość oraz innych kosztów, które musiał ponieść w związku z pogorszeniem stanu zdrowia.

Niewłaściwy proces leczenia może polegać na :

• postawieniu złej diagnozy i zastosowaniu niewłaściwego leczenia bądź opóźnienia w zastosowaniu właściwego leczenia
• niewłaściwym leczeniu pomimo właściwej diagnozy np. mimo, iż zgodnie z aktualną wiedzą i sztuką medyczną stan zdrowia pacjenta wymagał wykonania zabiegu operacyjnego to zastosowano inne, nieskuteczne leczenie
• wykonaniu zbędnego zabiegu
• opóźnieniu lub nie wykonaniu zabiegu
• zastosowaniu niesprawdzonych metod i środków leczenia
• zastosowaniu nieaktualnych (wycofanych) metod leczenia
• niewłaściwej ocenie stanu zdrowia pacjenta, nie wykonaniu wszystkich zalecanych w danym przypadku badań
• pozostawieniu ciał obcych w polu operacyjnym
• zakażeniu pacjenta w wyniku nie zastosowania wymaganych zasad aseptyki

Skutkiem niewłaściwego procesu leczenia może być pogorszenie stanu zdrowia , zarówno w „stopniu lekkim” jak i poważnym uszkodzeniem narządu skutkującym kalectwem. W najgorszym wypadku, niewłaściwy proces leczenia może zakończyć się nawet zgonem pacjenta.

Pacjent, u którego w wyniku niewłaściwego procesu leczenia, tj. niezgodnego z aktualną wiedzą i sztuką medyczną nastąpiło pogorszenia stanu zdrowia, może domagać się roszczeń odszkodowawczych od lekarza, szpitala, zakładu ubezpieczeń. Roszczenia odszkodowawcze obejmują zarówno zadośćuczynienie (rekompensata za ból i cierpienie), odszkodowanie : zwrot kosztów leczenia ( w tym np. zakupu protezy) kosztów rehabilitacji, zwrot kosztów dojazdu do placówek medycznych , zwrot kosztów opieki, utraconych dochodów, renty z tytułu zwiększonych potrzeb oraz utraty widoków na przyszłość oraz innych kosztów, które musiał ponieść w związku z pogorszeniem stanu zdrowia.

Ustawa określa jedynie wysokość przysługującej pracownikowi nagrody jubileuszowej oraz terminy jej wypłaty, co do szczegółów zasad ich obliczania i wypłacania odsyła w art. 64 u.dz.l. do przepisów o wynagrodzeniu obowiązujących u danego pracodawcy, czyli do układu zbiorowego pracy lub regulaminu wynagradzania. Tak więc ustawa o działalności leczniczej dała pracodawcy swobodę w określeniu szczegółowych zasad przyznawania nagrody jubileuszowej, a jednocześnie nałożyła obowiązek dokładnego uregulowania tych kwestii.

Pracownik szpitala, który działa w formie jednostki budżetowej nabywa prawo do odprawy w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia art. 9 ust. 8 rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę pracowników podmiotów leczniczych działających w formie jednostki budżetowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1638, 1948 i 2260) po 40 latach pracy, przy czym zgodnie z regulacją zawartą w tym rozporządzeniu, w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem pracownika na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę, pracownikowi, któremu do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej brakuje mniej niż 12 miesięcy, licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy, nagrodę tę wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Pracodawca, który nie ma statusu jednostki budżetowej, nie ma obowiązku wypłaty nagrody jubileuszowej  w wysokości przed upływem przewidzianego w ustawie okresu pracy, ma natomiast możliwość zastosowania regulacji, która obowiązuje pracodawcę działającego w formie jednostki budżetowej, z uwagi na to, że to pracodawca ustala zasady  wypłaty nagrody jubileuszowej w tym przypadku.  

Pracownicy samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej należą do grupy, której prawo do nagrody jubileuszowej gwarantuje ustawa. Zgodnie z art. 62 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej– dalej u.dz.l, za długoletnią pracę pracownikowi przysługują nagrody jubileuszowe w wysokości:

1. 75% miesięcznego wynagrodzenia – po 20 latach pracy;
2. 100% miesięcznego wynagrodzenia – po 25 latach pracy;
3. 150% miesięcznego wynagrodzenia – po 30 latach pracy;
4. 200% miesięcznego wynagrodzenia – po 35 latach pracy;
5. 300% miesięcznego wynagrodzenia – po 40 latach pracy.

Istnieją dwa główne rodzaje „konwencjonalnych” (najczęściej występujących) znaków towarowych – znak słowny i słowno-graficzny. Każda z tych form kładzie nacisk na inny element ochronny.

Słowny znak towarowy będzie chronić brzmienie słowa bądź słów, w oderwaniu od szaty graficznej. Do naruszenia prawa ochronnego na taki znak dojdzie w przypadku, gdy np. nazwa konkurencyjnej firmy, czy jej produktu brzmi podobnie do naszej. Mamy zatem możliwość zakazania konkurencji używania identycznej, bądź podobniej nazwy do naszego chronionego znaku słownego. Jeśli jednak konkurencja wykorzysta stosowaną przez nas szatę graficzną (której w tym przypadku nie chronimy) przy zupełnie innym słowie/nazwie, to znak słowny nam nie pomoże. Chronimy zatem nazwę firmy, produktu, usługi, czy domenę internetową. Znak słowny przydaje się także do reklam Google AdWords. Taki znak jest również stosunkowo trudny do zarejestrowania, ponieważ musi on posiadać zdolność odróżniającą. Sprawdzi się zatem, jeśli posiadamy unikalną nazwę, ale nie jeśli nazwaliśmy naszą działalność „Piekarenka”.

Znak słowno-graficzny chroni słowo bądź słowa, w zakresie określonej szaty graficznej. Decydującą rolę odgrywa wizualna część znaku. Co do zasady chroniony jest wygląd znaku, ale w określonych przypadkach również sama nazwa. Mówiąc w uproszczeniu – chodzi tu o logo. Możemy zakazać konkurencji używania oznaczenia podobnego do naszego znaku. W tym przypadku bada się podobieństwo na płaszczyźnie fonetycznej, jednak zawsze w związku z grafiką. Taki znak łatwiej zarejestrować, a to z uwagi na grafikę, która wpływa na odróżnianie się znaków. Jako znak słowno-graficzny zarejestrujemy zatem przykładową „Piekarenkę”. Zresztą taki znak faktycznie widnieje w bazie UPRP.

Można oczywiście chronić obie formy znaku, co jednak wiąże się z dodatkowymi kosztami urzędowymi. Trzeba zatem rozważyć wszelkie za i przeciw, pamiętając, że dzięki zgłoszeniu obu znaków (które się wzajemnie uzupełniają), uzyskujemy pełną ochronę.

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.

Mówiąc nieco prościej i trochę bardzie obrazowo – jeśli przedsiębiorca stworzył sobie np. logo, którym posługuje się w swojej działalności dla oznaczenia towarów/usług, bądź całościowo, bądź dla oznaczenia konkretnego towaru/usługi (np. The Coca Cola Company posługuje się przy oznaczeniu jednego ze swoich napojów znakiem towarowym „Fanta”) i chciałby, żeby nikt inny nie mógł się takim oznaczeniem posługiwać dla promowania swoich towarów lub usług, takie logo może, a nawet powinno stać się znakiem towarowym. Dlaczego? Dlatego, że na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne, a przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium wszystkich państw członkowskich UE. Dzięki takim działaniom firma będzie zabezpieczona przed tym, by ktokolwiek wykorzystywał jej logo, czy nazwę.

Ochronę znaków towarowych można uzyskać poprzez ich rejestrację w Urzędzie Patentowym RP lub w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej –  EUIPO w Alicante.

Fundacja rodzinna to wciąż bardzo młoda instytucja w naszym porządku prawnym. Cel jej utworzenia był niewątpliwie szczytny. Fundacja ma stanowić:

✅  brakujące ogniwo i narzędzie dające szansę na zapewnienie przemyślanej sukcesji w firmach rodzinnych;
✅  strukturę umożliwiającą bezpieczne pomnażanie majątku i zarządzanie tym majątkiem w sposób usystematyzowany dla kolejnych pokoleń

Aby fundacja mogła realizować przypisany jej cel, ustawodawca przewidział pewne korzystne rozwiązania podatkowe sprzyjające pomnażaniu majątku przez fundację rodzinną. Przy czym, są też różne ograniczenia, które powinieneś brać pod uwagę układając strukturę organizacyjną fundacji rodzinnej.

Planując strukturę organizacyjną fundacji rodzinnej i rolę fundatora pamiętaj, że wynagrodzenie fundatora z tytułu świadczonych przez niego na rzecz fundacji usług za zarządzanie oraz kontrolowanie tej fundacji na podstawie kontraktu menadżerskiego jest świadczeniem stanowiącym ukryte zyski. Stanowisko organów podatkowych i sądów jest w tym zakresie jednolite ? (wyrok WSA w Łodzi z 11.4.2024 r., I SA/Łd 134/24).

Co to oznacza w praktyce?  

✅ ustawodawca nakłada 15% CIT na te świadczenia (pomimo, że wynikają one z warunków rynkowych)
✅ dodatkowo są one opodatkowane progresywnie po stronie fundatora (a nie zwolnione z PIT jak w przypadku świadczeń niepieniężnych) i dodatkowo obłożone składką zdrowotną.

Masz pytania dotyczące fundacji rodzinnej ? Zapraszam do kontaktu!

Jest to jedno z częściej zadawanych przez przedsiębiorców pytań. Wielokrotnie klienci są zaskoczeni, że ustanowiona przez nich rozdzielność majątkowa małżeńska nie „zadziała” po śmierci. Zawierając umowę o ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej, zabezpieczamy swój majątek (tut. firmę) wyłącznie na okoliczność sytuacji „inter vivos” czyli zachodzących za naszego życia, np. na wypadek rozwodu. W takim przypadku, jak najbardziej, ustanowiona rozdzielność odniesie zamierzony skutek. Jednakże w przypadku śmierci
i spadkobrania, samo zawarcie takiej umowy nie będzie miało już żadnego znaczenia. W tym przypadku zastosowanie znajdą zasady ogólne dotyczące dziedziczenia i to one mają pierwszeństwo, a zgodnie z zasadami ogólnymi dziedziczenia ustawowego małżonek będzie dziedziczył po zmarłym przedsiębiorcy. Do spadku wejdzie zaś cały majątek przedsiębiorcy, który stanowił za jego życia majątek osobisty przedsiębiorcy. Jeśli zatem, intencją przedsiębiorcy jest przekazanie swojej firmy po śmierci w inne ręce niż ręce małżonka, sama umowa o ustanowieniu rozdzielności majątkowej nie wystarczy. I w takim przypadku bardzo pomocny okazuje się właśnie plan sukcesji. W ramach takiego planu sukcesji, dzięki połączeniu w odpowiedni sposób kilku instrumentów prawnych, możliwe będzie osiągnięcie zamierzonego przez przedsiębiorcę celu.

Sukcesja, choć w pierwszej chwili kojarzona jest najczęściej z planem przekazania firmy np. dzieciom, stanowi w praktyce proces o wiele bardziej złożony i wielowymiarowy. Sukcesja jest obecnie istotnym elementem zarządzania ryzykiem operacyjnym w firmie. Przedsiębiorca, podejmując decyzję o przeprowadzeniu audytu pod kątem planu sukcesji, będzie musiał zadać sobie wiele pytań, pozornie ze sobą niezwiązanych. W efekcie jednak stworzy to kompletny obraz i przyczyni się także do usystematyzowania przyjętych celów strategicznych. I tak, przedsiębiorca przystępując do ustalenia własnego, indywidualnego planu sukcesji musi odpowiedzieć sobie co najmniej na następujące pytania:

• czy ryzyko związane z prowadzoną przeze mnie działalnością dotyka również mojego majątku prywatnego ? Czy właściwie oddzieliłem mój majątek prywatny od majątku firmowego?
• czy moja firma w swojej obecnej strukturze jest przygotowana na zdarzenia nagłe dotyczące współwłaściciela/ współwłaścicieli firmy (przykładowo śmierć lub inna przeszkoda, która uniemożliwiłaby czasowo moje działanie) ?
• czy i na jakich zasadach chciałbym (lub też nie) zaangażować w sprawy firmy poszczególnych członków rodziny lub też związać z firmą na dłużej kluczowych współpracowników ?
• czy moja firma ma zostać docelowo przekazana następnemu pokoleniu ?
• czy planuję dalszy rozwój i pozyskiwanie kapitału np. poprzez otwarcie się na inwestorów zewnętrznych ?
• jak na moją firmę wpływa moja aktualna sytuacja rodzinna lub sytuacja rodzinna mojego wspólnika (np. posiadany przeze mnie lub mojego wspólnika ustrój majątkowy małżeński, śmierć mojego małżonka, rozwód mój lub mojego wspólnika, podział majątku etc.) ?
• czy chciałbym zapobiec zdarzeniom, które mogą mieć niepożądane skutki dla firmy i na jak duże zmiany jestem w związku z tym gotowy ?

Franczyza to prowadzenie własnej działalności, ale pod cudzym szyldem. Polega na prowadzeniu przez przedsiębiorcę działalności w ramach już istniejącej sieci, która udziela zezwolenia na sprzedaż jej towarów lub świadczenie usług, na podstawie właśnie umowy franczyzy. Franczyzodawca zezwala na korzystanie ze swojego znaku firmowego oraz przekazuje wszystkie niezbędne informacje/zasady na temat prowadzenia działalności. Franczyzobiorca działa na własną odpowiedzialność, ale ma obowiązek przestrzegania zasad obowiązujących w całej sieci. Franczyzobiorca osiąga zysk z prowadzonej działalności, jednak płaci na rzecz franczyzobiorcy opłatę za licencję franczyzową oraz miesięczną opłatę franczyzową. Szczegółowe zasady współpracy pomiędzy franczyzodawcą a franczyzobiorcą reguluje umowa franczyzy.

Działalność lecznicza może być prowadzona zasadniczo w dwóch formach:

• jako praktyka zawodowa lekarzy
• jako działalność podmiotu leczniczego.

Praktyka zawodowa lekarzy może być prowadzona w różnych formach:
od indywidualnej praktyki lekarskiej (wówczas mamy do czynienia z jednoosobową działalnością gospodarczą) do grupowej praktyki lekarskiej, zorganizowanej w formie spółki: cywilnej, jawnej lub partnerskiej. Należy tutaj wyraźnie odróżnić wykonywanie zawodu w formie praktyki zawodowej, o której mowa powyżej, od prowadzenia podmiotu leczniczego.

Podmiotem leczniczym jest bowiem przedsiębiorca, wykonujący działalność w jakiejkolwiek formie prawnej (także w formie jednoosobowej działalności gospodarczej), w zakresie, w jakim wykonuje działalność leczniczą.

Podstawową różnicą pomiędzy podmiotem leczniczym a praktyką zawodową, jest możliwość jej prowadzenia w znaczeniu podmiotowym: o ile podmiot leczniczy może prowadzić każdy przedsiębiorca, który spełnia warunki sanitarne, techniczne, przestrzenne i instalacyjne, o tyle praktykę zawodową (indywidualną bądź grupową) może prowadzić tylko lekarz.

W praktyce różnica pomiędzy podmiotem leczniczym a praktyką zawodową sprowadza się przede wszystkim do faktu, że prowadzenie podmiotu leczniczego daje:

• możliwość otwierania wielu zakładów leczniczych w ramach jednego podmiotu,
• możliwość otwierania wielu miejsc świadczenia usług w ramach jednego zakładu,
• uproszczone wymagania dla kolejnych zakładów tego samego podmiotu leczniczego (drugiego i kolejnego),
• jedna dokumentacja medyczna, niezależnie ilu lekarzy przyjmuje – dokumentacja zawsze będzie stanowiła własność podmiotu leczniczego,
• niekwestionowana możliwość zatrudniania lekarzy (w przeciwieństwie do indywidualnej praktyki lekarskiej),
• elastyczność organizacyjno-osobowa.

RODO stworzone zostało jako akt prawny o charakterze na tyle ogólnym, aby mógł podążać za zmieniającą się rzeczywistością. Dlatego też RODO formułuje często normy (zalecenia) o takim właśnie ogólnym (generalnym) charakterze. Nakazuje m.in., aby administrator wdrożył odpowiednie środki techniczne i organizacyjne, zaprojektowane w celu skutecznej realizacji zasad ochrony danych oraz w celu nadania przetwarzaniu niezbędnych zabezpieczeń. Jednym z takich środków organizacyjnych są właśnie szkolenia pracowników. Pracownicy muszą bowiem znać przynajmniej podstawowe zasady przetwarzania danych oraz bezwzględnie procedury wewnętrzne obowiązujące w tym zakresie w przedsiębiorstwie. Tylko w takim wypadku przedsiębiorca będzie mógł wykazać, że zadbał o to, żeby dane przetwarzane były zgodnie z wymogami RODO, a prawa osób, których dane dotyczą, były respektowane.

Skuteczne szkolenia powinny przedstawiać zasady postępowania z danymi osobowymi obowiązujące w danym przedsiębiorstwie, tj. powinny przykładowo odnosić się do kategorii danych faktycznie przetwarzanych, często wynikających z przedmiotu działalności przedsiębiorcy. Zatem np. szkolenie w podmiocie leczniczym powinno dotyczyć w szczególności przetwarzania danych osobowych pacjentów, przy uwzględnieniu faktu, że zasady przetwarzania danych dotyczących stanu zdrowia reguluje nie tylko RODO, ale także przepisy branżowe.

Powierzenie danych do przetwarzania zachodzi, gdy administrator danych powierza dane osobowe ze swoich zbiorów do przetwarzania innym podmiotom. Ma to miejsce zawsze w sytuacji, gdy administrator przekazuje podmiotom trzecim dane osobowe, np. swoich klientów, pracowników czy kontrahentów, zwykle w celu świadczenia przez te podmioty jakiejś usługi na swoją rzecz. Przykładowo – obsługę księgowo-kadrową wykonuje podmiot zewnętrzny. Żeby biuro rachunkowe mogło zaksięgować fakturę wystawioną osobie fizycznej (klientowi) albo zgłosić pracowników do ZUS-u, musi mieć dostęp do ich danych osobowych. Bez tego nie wykona swojej usługi. Wówczas administrator danych ma obowiązek powierzyć przetwarzanie danych klientów/pracowników na rzecz biura rachunkowego, które staje się tzw. podmiotem przetwarzającym i ma prawo (i obowiązek) korzystać z tych danych TYLKO w celu, w jakim zostały mu powierzone (który wynika z zakresu zlecenia). Biuro nie będzie administratorem tych danych i nie będzie mogło podejmować w stosunku do nich żadnych samodzielnych decyzji. Po zakończeniu przetwarzania (po zakończeniu współpracy), podmiot przetwarzający zobowiązany będzie do zwrotu wszelkich powierzonych mu danych i usunięcia u siebie ich kopii, chyba że przepisy prawa nakazują mu dalsze przechowywanie tych danych.

RODO cz. V – Życie „po RODO”, czyli największe absurdy i najczęstsze problemy

Posiadając podstawę prawną do przetwarzania danych osobowych, kolejnym warunkiem, jaki musi spełnić administrator, aby owo przetwarzanie odbywało się legalnie, jest przekazanie podmiotowi danych (tj. osobie, której dane dotyczą), szeregu wskazanych przez RODO informacji. Informacje takie zamieszcza się właśnie w tzw. klauzulach informacyjnych. RODO, w stosunku do poprzednio obowiązującej ustawy o ochronie danych osobowych, znacząco rozszerzyło katalog informacji, jakich należy udzielić osobie, której dane dotyczą. Katalog ten różni się w zależności od tego, czy dane zbierane są bezpośrednio od osoby, której dotyczą, czy też w inny sposób.

RODO cz. IV – Podstawy prawne przetwarzania danych osobowych i NOWE obowiązki informacyjne

Zgodnie z art. 24 ust. 2 RODO, administrator powinien zdecydować, czy środki techniczne i organizacyjne, zapewniające przetwarzanie zgodne z rozporządzeniem, obejmują wdrożenie przez administratora odpowiednich polityk ochrony danych. RODO nie przewiduje szczegółowych wymogów dotyczących zarówno zakresu merytorycznego, jak i formy dokumentacji ochrony danych. Pozostawia administratorowi swobodę, podkreślając jedynie, że dokumenty te służyć mogą do realizacji zasady rozliczalności.

Niezależnie od regulacji art. 24 ust. 2, w RODO wprowadzono szereg innych obowiązków dokumentacyjnych:
– prowadzenie przez administratorów rejestru czynności przetwarzania, zaś przez procesorów – rejestru kategorii przetwarzania,
– prowadzenie dokumentacji wszelkich naruszeń ochrony danych osobowych, w tym okoliczności naruszenia ochrony danych osobowych, skutków naruszenia oraz podjętych działań zaradczych,
– w niektórych przypadkach – prowadzenie dokumentacji oceny skutków dla ochrony danych,
– w niektórych przypadkach – prowadzenie dokumentacji uprzednich konsultacji z organem nadzorczym,
– w niektórych przypadkach – nadawanie pisemnych upoważnień do przetwarzania danych osobowych.

Audyt prawny w zakresie ochrony danych osobowych pozwala odpowiedzieć na pytanie, czy dotychczasowe postępowanie było zgodne z regulacjami prawnymi. Audyt pozwoli nam ocenić, gdzie jesteśmy i co mamy do zrobienia. Kolejność działań nie jest tutaj przypadkowa – najpierw badanie, potem wdrożenie. Dlaczego? Dlatego też żadna, choćby najlepsza, wzorcowa dokumentacja, nigdy nie będzie dostosowana konkretnie do potrzeb danego przedsiębiorstwa, a potrzeby te, co oczywiste, trzeba najpierw zidentyfikować. Może się na przykład okazać, że wcale nie ma konieczności, aby pytać klienta o zgodę na przetwarzania jego danych osobowych, a nawet więcej – że takie postępowanie jest po prostu nieprawidłowe.

Jak przeprowadzić audyt? Zakres audytu będzie ściśle uzależniony od stopnia obecnego wdrożenia przedsiębiorstwa w tematykę ochrony danych osobowych. Co do zasady – trzeba zacząć od podstaw i ustalić m.in.:
– jakie kategorie danych osobowych są lub będą przetwarzane i jakich podmiotów danych dotyczą,
– na jakiej podstawie dane osobowe mogą być przetwarzane,
– czy wypełniane są obowiązki informacyjne,
– czy respektowane są zasady przetwarzania danych m.in. minimalizacji danych, ograniczenia celu, czy ograniczenia przechowywania,
– czy dane są udostępniane lub powierzane do przetwarzania innym podmiotom i na jakiej podstawie,
– czy w sposób prawidłowy  przetwarzane są dane osobowe pracowników i współpracowników,
– czy zostały zastosowane wymagane zabezpieczenia organizacyjne służące ochronie danych.

Dopiero tak przeprowadzony audyt może być podstawą i punktem wyjścia do postawienia diagnozy zastanego stanu faktycznego, a następnie sformułowania rekomendacji i wskazania sposobu ich wykonania. Oczywiście, aby można było mówić o spełnieniu wymogów prawnych w zakresie ochrony danych osobowych, należy postawić jeszcze kropkę nad “i” i wdrożyć wszystkie zalecenia i rekomendacje.

Głównym zadaniem IOD jest zapewnianie przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych. IOD ma informować administratora o spoczywających na nim obowiązkach, monitorować przestrzeganie tych obowiązków, szkolić pracowników, współpracować i pełnić funkcję punktu kontaktowego dla PUODO.

Obowiązek wyznaczenia inspektora ochrony danych spoczywa na administratorze i podmiocie przetwarzającym w sytuacjach gdy:

• przetwarzania dokonują organ lub podmiot publiczny, z wyjątkiem sądów w zakresie sprawowania przez nie wymiaru sprawiedliwości;
• główna działalność administratora lub podmiotu przetwarzającego polega na operacjach przetwarzania, które ze względu na swój charakter, zakres lub cele wymagają regularnego i systematycznego monitorowania osób, których dane dotyczą, na dużą skalę; lub
• główna działalność administratora lub podmiotu przetwarzającego polega na przetwarzaniu na dużą skalę szczególnych kategorii danych osobowych (danych wrażliwych) oraz danych osobowych dotyczących wyroków skazujących i naruszeń prawa.

Przykładowo, obowiązek wyznaczenia IOD mają zawsze podmioty lecznicze.
IOD może być pracownikiem lub wykonywać zadania na podstawie umowy o świadczenie usług – dopuszczalny jest więc outsourcing tej funkcji. IOD jest wyznaczany na podstawie kwalifikacji zawodowych, a w szczególności wiedzy fachowej na temat prawa i praktyk w dziedzinie ochrony danych. O wyznaczeniu IOD zawiadamia się PUODO.

RODO cz. III – Inspektor ochrony danych

Kara umowna to bardzo przydatna instytucja prawa cywilnego, którą określa się bardzo często jako „zryczałtowane odszkodowanie”. Jeżeli dłużnik – strona umowy, która zaciągnęła zobowiązanie, tego zobowiązania nie wykona lub wykona je nienależycie, będzie zmuszony zapłacić drugiej stronie (wierzycielowi) określoną w umowie kwotę – karę umowną. Kara umowna motywuje zatem dłużnika do właściwego i terminowego wykonania zobowiązania. Wierzycielowi zapewnia natomiast zryczałtowane odszkodowanie. Jeśli bowiem zaistnieje przypadek, który przewidzieliśmy w umowie (czyli jeśli ziści się zdarzenie, na wypadek którego zastrzegliśmy karę umową), np. deweloper opóźni się z wydaniem nam mieszkania o więcej niż 30 dni w stosunku do umówionego terminu, będzie nam przysługiwała określona w umowie kara umowna, bez względu na to, czy w związku z tym opóźnieniem ponieśliśmy jakąś szkodę, czy nie. Gdybyśmy w takim przypadku dochodzili od dewelopera odszkodowania na zasadach ogólnych (a nie kary umownej), musielibyśmy wykazać: po pierwsze – że ponieśliśmy określoną szkodę na skutek tego zdarzenia, po drugie – w jakiej wysokości. Np. że musieliśmy w tym czasie najmować mieszkanie i ponosić koszty czynszu najmu. W przypadku kary umownej – możemy mieszkać za darmo u rodziny, czy przyjaciół, a kara w dalszym ciągu będzie nam przysługiwać.

W celu zabezpieczenia swoich roszczeń, warto zastrzec karę umowną w umowie. Trzeba jednak pamiętać, że kara umowna może także spełniać funkcję ograniczającą odpowiedzialność dłużnika, ponieważ wierzyciel co do zasady nie może żądać odszkodowania większego, niż stanowi wartość zastrzeżonej kary umownej. A zatem nawet jeżeli wierzyciel wykaże, że poniósł większe straty w związku z niewykonaniem, bądź nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania wynikającego z umowy, będzie mógł dochodzić zapłaty odszkodowania tylko do wysokości zastrzeżonej kary umownej, chyba że reguła ta została zmieniona w łączącej strony umowie.

Co istotne, aby skutecznie zastrzec w umowie karę umową, trzeba spełnić klika warunków, m.in. pamiętać, że kara może dotyczyć jedynie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Nie można jej zastrzec np. na wypadek, że druga strona umowy nie płaci swoich zobowiązań.

Niestety, instytucja kary umownej bywa często wykorzystywana przez przedsiębiorców w sposób nieprawidłowy, a przewidujące ją postanowienia umowne stanowią nierzadko tzw. klauzule niedozwolone w umowach łączących przedsiębiorców z konsumentami.

Zakres, czyli innymi słowy – wysokość, świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego (czyli dziecka) oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (czyli rodzica). Liczą się zatem potrzeby dziecka – od najbardziej podstawowych, jak jedzenie, mieszkanie, przez potrzeby życia codziennego, jak ubrania, czy podręczniki do szkoły, do takich, bez których można się obejść, ale wcale nie chcemy odmawiać ich dziecku, np. zajęcia dodatkowe (nauka języków obcych, szachy itp.), wyjazdy wakacyjne, czy kieszonkowe. Badając „zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego”, nie bierzemy pod uwagę jedynie wysokości jego zarobków (czy innych dochodów), ale faktycznie jego możliwości. Przykładowo – jeżeli główny księgowy zarabia najniższą krajową, to ustalamy, jaka jest wysokość przeciętnego wynagrodzenia na takim właśnie stanowisku i dopiero ta informacja pokazuje „zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego”.

Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego. Oznacza to, że koszty utrzymania dziecka nie muszą rozkładać się na rodziców po połowie. Jeżeli jedno z rodziców zajmuje się dzieckiem na co dzień, a drugie w czasie wyznaczonym na kontakty (np. co drugi weekend), to rodzic „na co dzień” spełnia swój obowiązek alimentacyjny właśnie przez owe osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka. W takim wypadku świadczenie alimentacyjne drugiego rodzica polega na pokrywaniu w odpowiedniej części (większej niż połowa) lub nawet w całości kosztów utrzymania i wychowania dziecka.

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy prawa (czyli automatycznie) tzw. wspólność majątkowa (wspólność ustawowa). Jednak małżonkowie mogą zmienić tą zasadę. Przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego, wspólność ustawową można bowiem rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków. Umowa taka może także poprzedzać zawarcie małżeństwa.

Można zatem rozszerzyć wspólność ustawową i objąć nią składniki wchodzące do majątków osobistych małżonków. Można także umownie ustanowić rozdzielność majątkową, co oznacza, że każdy z małżonków będzie posiadał jedynie majątek osobisty i nie będzie istniał majątek wspólny. Każdy z małżonków zachowa w majątku osobistym zarówno majątek nabyty przed zawarciem umowy, jak i majątek nabyty później. I wreszcie – można ustanowić tzw. rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków, która, ujmując rzecz w dużym skrócie, polega na tym, że po ustaniu rozdzielności majątkowej małżonek, którego dorobek jest mniejszy niż dorobek drugiego małżonka, może żądać wyrównania dorobków przez zapłatę lub przeniesienie prawa.

Wybór odpowiedniego ustroju majątkowego małżeńskiego to zawsze sprawa indywidualna. Po więcej informacji zapraszamy do kontaktu z kancelarią.

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy prawa (czyli automatycznie) tzw. wspólność majątkowa (wspólność ustawowa), obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. To jest właśnie majątek wspólny, do którego należą np. pobrane wynagrodzenie za pracę, dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków, czy też środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.

Jego przeciwieństwem jest majątek osobisty każdego z małżonków, czyli przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową . Do majątku osobistego każdego z małżonków należą w szczególności przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej, czy też, co do zasady, przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę.

Fakt, że wspólność majątkowa powstaje z mocy prawa nie oznacza jednak, że nie można tego zmienić i inaczej ułożyć kwestii majątkowych w małżeństwie. Robi się to za pomocą tzw. umowy majątkowej małżeńskiej.

W testamencie sporządzonym w formie aktu notarialnego, spadkodawca może postanowić, że oznaczona osoba nabywa przedmiot zapisu z chwilą otwarcia spadku – zapis windykacyjny. Polega to na tym, że możemy w testamencie już niejako „podzielić” majątek spadkowy i wskazać, że np. córka dostanie złoty naszyjnik, a syn samochód. Możemy w ten sposób zapisać również nieruchomość, prawo majątkowe, a także przedsiębiorstwo (co jest szczególnie ważne dla osób prowadzących działalność gospodarcza, którym zależy na jej kontynuacji po ich śmierci)

Być może wydaje się to oczywiste, jednak zapis windykacyjny jest stosunkowo nową instytucją, wprowadzoną do kodeksu cywilnego dopiero w 2011 r. Wcześniej istniał jedynie tzw. zapis zwykły. Bardzo istotna różnica pomiędzy tymi dwoma instytucjami polega na tym, że zapisobierca zwykły nie dziedziczy zapisanych mu rzeczy, ale musi dochodzić ich od spadkobierców (spadkodawca zobowiązuje spadkobiercę testamentowego lub ustawowego do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zapisobiercy), podczas gdy zapisobierca windykacyjny od razu – na podstawie zapisu windykacyjnego, już w chwili śmierci spadkodawcy nabywa zapisane składniki majątku.

Zapis windykacyjny może być zamieszczony tylko w testamencie sporządzonym w formie aktu notarialnego.

Testament to tzw. rozporządzenie na wypadek śmierci. Decydując się na sporządzenie testamentu, możemy nie tylko rozdysponować swój majątek (np. córce zapisać biżuterię, a synowi samochód), ale także postanowić o innych istotnych dla nas kwestiach. Możemy przykładowo wskazać, na wypadek kiedy nas zabraknie, że chcemy, aby określona osoba zajęła się naszym małoletnim dzieckiem. Możemy także ustanowić zarządcę majątku, który po naszej śmierci przypadłby małoletniemu dziecku. Co do zasady – sporządzając testament możemy dowolnie podzielić majątek pomiędzy osoby bliskie i nie tylko, pamiętając jednak o instytucji tzw. zachowku.

Uregulowanie za życia spraw majątkowych, które mają znaczenie dla innych członków rodziny, może sprawić, że wyeliminujemy lub co najmniej znacznie ograniczymy ryzyko, że nasi spadkobiercy, kolokwialnie mówiąc, nie dogadają się po naszej śmierci. O sporządzeniu testamentu powinny pomyśleć w szczególności osoby prowadzące działalność gospodarczą. W skrajnych przypadkach, dobrze sporządzony testament może być jedyną szansą na kontynuowanie działalności po śmieci spadkodawcy.

Co do zasady, testament można sporządzić samemu – napisać w całości pismem ręcznym, podpisać i opatrzy datą, lub u notariusza (w formie aktu notarialnego). Tej drugiej formy wymagają np. testamenty z zapisem windykacyjnym.

Zachowek to instytucja prawa spadkowego, która ma „chronić” osoby najbliższe spadkodawcy przed dowolnym rozporządzeniem przez niego swoim majątkiem. Chodzi mianowicie o to, że z jednej strony spadkodawca ma pełną swobodę co do tego, jak rozporządzi swoim majątkiem – np. można postanowić, że cały majątek zapisze się sąsiadowi, z pominięciem najbliższej rodziny. Z drugiej jednak strony, istnieje coś takiego jak dziedziczenie ustawowe i krąg spadkobierców ustawowych – przepisy przewidują, kto dziedziczy po spadkodawcy w sytuacji, kiedy nie zostawi on testamentu. Przykładowo – w pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek; dziedziczą oni w częściach równych, jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. Zatem gdyby spadkodawca, który posiada żonę i dzieci, zapisał wszystko sąsiadowi – jak w powyżej powołanym przykładzie – żonie i dzieciom przysługiwałby zachowek, czyli połowa wartości udziału, który przysługiwałby im w spadku w razie dziedziczenia ustawowego. Gdyby któryś ze spadkobierców ustawowych był małoletni albo trwale niezdolny do pracy – wysokość zachowku wynosiłaby dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym. Istotne jest to, że krąg osób uprawnionych do zachowku jest zamknięty – zachowek przysługuje jedynie zstępnym (dzieci, wnuki, itd.), małżonkowi i rodzicom spadkodawcy, ale już np. nie rodzeństwu.

Pracownik, który uległ wypadkowi przy pracy może dochodzić uzupełniającego odszkodowania od pracodawcy, jeżeli wypłacone przez ZUS odszkodowanie nie zrekompensuje mu całej szkody, której doznał. Roszczeń od pracodawcy można się domagać dopiero po wydaniu przez ZUS decyzji o przyznaniu jednorazowego odszkodowania.

Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy przysługuje prawo do zasiłku chorobowego płatnego w wysokości 100% podstawy wymiaru tego zasiłku

Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy i doznał w związku z tym uszczerbku na zdrowiu przysługuje jednorazowe odszkodowanie z ZUS. Wysokość przedmiotowego odszkodowania jest zryczałtowana i wynosi :

W okresie od 1 kwietnia 2019r. do 31 marca 2020 r. :

• 917 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu
• 917 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z tytułu zwiększenia tego uszczerbku co najmniej o 10 punktów procentowych;
• 16 048 zł z tytułu orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego;
• 16 048 zł z tytułu orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji wskutek pogorszenia się stanu zdrowia rencisty;
• 82 531 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawniony jest małżonek lub dziecko zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
• 41 265 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawniony jest członek rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty inny niż małżonek lub dziecko;
• 82 531 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawnieni są równocześnie małżonek i jedno lub więcej dzieci zmarłego ubezpieczonego lub rencisty oraz 16 048 zł z tytułu zwiększenia tego odszkodowania przysługującego na każde z tych dzieci;
• 82 531 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawnionych jest równocześnie dwoje lub więcej dzieci zmarłego ubezpieczonego lub rencisty oraz 16 048 zł z tytułu zwiększenia tego odszkodowania przysługującego na drugie i każde następne dziecko;
• 16 048 zł, gdy obok małżonka lub dzieci do jednorazowego odszkodowania uprawnieni są równocześnie inni członkowie rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty; każdemu z nich przysługuje ta kwota, niezależnie od odszkodowania przysługującego małżonkowi lub dzieciom;
• 41 265 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawnieni są tylko członkowie rodziny inni niż małżonek lub dzieci zmarłego ubezpieczonego lub rencisty oraz 16 048 zł z tytułu zwiększenia tego odszkodowania przysługującego na drugiego i każdego następnego uprawnionego.

Definicja wypadku przy pracy zawarta jest w art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych . Zgodnie z jest treścią

„Art.  3.  1.  Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:
1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia
3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.”

Z powyższego wynika, że muszą zostać spełnione łącznie pewne przesłanki, by dany wypadek mógł zostać uznany za wypadek przy pracy. Nie każde zdarzenie będzie bowiem można nazwać wypadkiem przy pracy, pomimo, że wystąpi ono podczas pracy i w miejscu pracy. Wydawałoby się pozornie, że skoro z przepisów jasno wynika, kiedy dane zdarzenie będzie miało cechy wypadku przy pracy, to jednak w praktyce ustalenie czy mamy do czynienia z wypadkiem przy pracy niekiedy jest bardzo problematyczne. Powszechnie wiadomo, że toczy się wiele postępowań w sądzie właśnie o ustalenie, czy dane zdarzenie jest wypadkiem przy pracy, czy też nim nie jest. Najwięcej problemów dotyczy jednej z koniecznych przesłanek – przyczyny zewnętrznej wypadku. Brak bowiem jednej z przesłanek może przesądzić o tym, że dane zdarzenie nie zostanie uznane za wypadek przy pracy .

Termin , w którym można dochodzić roszczeń odszkodowawczych w wielu sytuacjach wynosi nawet 20 lat od daty zdarzenia. Ustalenie w każdej sprawie terminu, w którym można dochodzić roszczeń zależy od wielu czynników. Jeżeli nawet masz podstawy sądzić, że Twoje roszczenia uległy przedawnieniu, warto skonsultować tą kwestię z Kancelarią . Często bowiem okazuje się, że mimo upływu długiego okresu czasu np. 10 czy 15 lat od daty zdarzenia , nadal jest możliwość skutecznego dochodzenia tych roszczeń.

Osoby poszkodowane w wypadku na skutek pogorszenia stanu zdrowia mogą dochodzić niżej wskazanych roszczeń odszkodowawczych:

Osoby, które doznały uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku :

• Zadośćuczynienia za krzywdę przejawiającą się w fizycznym i psychicznym cierpieniu
• Zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji
• Zwrotu kosztów opieki
• zwrotu utraconych dochodów
• zwrotu zakupu leków, protez i innych niezbędnych rzeczy w procesie leczenia
• zwrotu kosztów przygotowania do nowego zawodu
• renty z tytułu zwiększonych potrzeb (np. z powodu kosztów leczenia, kosztów opieki, rehabilitacji , dojazdów do placówek medycznych i innych)
• renty z tytułu utraty widoków na przyszłość (np. gdy osoba Poszkodowana nie może wykonywać pracy zarobkowej lub w innym zakresie niż przed wypadkiem)
• zwrotu kosztów odpowiadającym wartości rzeczy, które uległy zniszczeniu podczas wypadku

Osoby, które straciły kogoś bliskiego w wyniku wypadku:

• Zadośćuczynienie za krzywdę w związku ze śmiercią osoby bliskiej
• Odszkodowania z tytułu pogorszenia sytuacji życiowej i materialnej
• Renty odszkodowawczej

Osoba, która w wyniku uczestnictwa w wypadku samochodowym jako pieszy, pasażer czy kierowca i doznała obrażeń ciała a nie została uznana za sprawcę wypadku może dochodzić szeroko pojętych roszczeń odszkodowawczych z OC sprawcy wypadku. Możliwość taką mają również bliscy osoby, która zmarła w wyniku obrażeń doznanych w wypadku, jeżeli osoba ta była sprawcą wypadku.
Dochodzenie roszczeń jest również możliwe w przypadku, gdy pojazd sprawcy wypadku nie był ubezpieczony.

Postanowienia umowne uznane za abuzywne nie wiążą konsumenta ze skutkiem wstecz, czyli tak, jakby ich nigdy w umowie nie było. W przypadku klauzul waloryzacyjnych, „usuwa” się z umowy postanowienia mówiące o przeliczaniu kwoty uruchamianego i spłacanego kredytu według kursu waluty obcej z tabeli kursowej banku. W konsekwencji – sądy przez długi czas stosowały dwie główne ścieżki postępowania: tzw. odfrankowienie kredytu lub ustalenie nieważności umowy. 

Obecnie za ugruntowane w orzecznictwie można już uznać stanowisko, zgodnie z którym wyeliminowanie z umowy klauzuli waloryzacyjnej prowadzi do nieważności umowy. W razie stwierdzenia nieważności umowy kredytu frankowego, bank zobowiązany jest oddać kredytobiorcy wszystkie spełnione przez niego świadczenia (spłacone raty, składki ubezpieczeniowe, prowizje, itd.). Natomiast kredytobiorca zobowiązany jest do zwrotu na rzecz banku kwoty nominalnej otrzymanego kredytu (czyli kwoty wypłaconej mu przez bank). Bankom NIE przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z wpłaconego kapitału.

Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji – zapraszamy do kontaktu.

Klauzule niedozwolone (inaczej „klauzule abuzywne”) to postanowienia umowy zawartej pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą (np. bankiem, czy deweloperem), które kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

Przykładowo – w przypadku umów kredytowych, za klauzule niedozwolone sądy uznają postanowienia, które nie podają sposobu i nie wyjaśniają, w jaki sposób kurs CHF (czy innej waluty obcej) będzie ustalany przez bank do operacji ustalenia wysokości kredytu/wypłaty kredytu oraz spłaty kredytu. Najczęściej są to postanowienia, w których bank odsyła do swojej tabeli kursowej i np. wskazuje, że raty kredytu spłacane będą w złotych, po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty.

W przypadku umów deweloperskich, klauzule niedozwolone występują najczęściej w odniesieniu do kar umownych. Deweloperzy przewidują, że za zwłokę w wydaniu lokalu kupującemu przysługuje kara umowna, liczona w wysokości x za każdy dzień zwłoki. Jednocześnie ograniczają wysokość tej kary, np. wskazując, że nie może ona przekroczyć x% wartości ceny brutto mieszkania. Zgodnie z takim zapisem, opóźnienie dewelopera może trwać nawet rok, a kupujący otrzyma „rekompensatę” w ograniczonej wysokości. Takie postanowienia, właśnie w zakresie, w jakim ograniczają możliwość naliczania kary umownej powyżej wskazanych wartości, czyli np. owych z % ceny brutto za lokal, stanowią niedozwolone klauzule umowne i jako takie nie wiążą one konsumenta. W tym przypadku, dla konsumenta nie jest wiążące ograniczenie odpowiedzialności dewelopera.

W dniu 16.05.2020 r. weszła w życie tzw. tarcza antykryzysowa 3.0, która wprowadziła zmiany m.in. procedurze cywilnego. Celem zmian jest ograniczenie bezpośrednich kontaktów interesantów, stron, uczestników postępowania oraz pełnomocników z sądami. Cel ten ma zostać osiągnięty przede wszystkim poprzez „informatyzację” postępowania cywilnego, czyli przeprowadzanie rozpraw na odległość w formie transmisji audio-video.

W okresie stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii, rozprawy będą przeprowadzane przy użyciu urządzeń umożliwiających bezpośredni przekaz na odległość. Rozprawa „na miejscu” będzie mogła odbyć się tylko wtedy, gdy nie wywoła nadmiernego zagrożenia dla życia lub zdrowia osób w niej uczestniczących. Ponadto sędzia przewodniczący, będzie mógł zarządzić skierowanie sprawy „jawnej” z rozprawy na posiedzenie niejawne, czyli takie bez udziału stron. Jeżeli strona postępowania nie zgadza się na ograniczenie jawności (wewnętrznej) postępowania, musi zgłosić sprzeciw. W świetle nowych regulacji, rozpoznawanie spraw cywilnych na posiedzeniach niejawnych ma być bowiem regułą, chyba że strona lub strony zgłoszą sprzeciw w terminie.

Na mocy przepisów specustawy kowidowej sędziowie będą mieli możliwość wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym po uprzednim odebraniu od stron lub uczestników postępowania stanowisk na piśmie, jeżeli postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w całości – to druga po tzw. „odmiejscowieniu rozpraw,  ważna zmiana. Warto zaznaczyć, że postępowanie dowodowe będzie możliwe do przeprowadzenia również na posiedzeniu niejawnym, np. przy wykorzystaniu pisemnych zeznań świadków, co do czego strony nie będą mogły się sprzeciwić. Wyrok wydany na posiedzeniu niejawnym będzie doręczony z urzędu, ale jeżeli strona będzie chciała zapoznać się z motywami rozstrzygnięcia, jak dotychczas – będzie musiała wystąpić z wnioskiem o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia.

Tarcza 3.0 weszła w życie niespełna 4 dni temu, a już budzi duże kontrowersje. Pełnomocnicy mają wątpliwości, czy sądy są przygotowane na wspominaną „informatyzację” procedury. Nie ma wątpliwości, że prowadzenie rozpraw w formie transmisji audio-video będzie dla sądów dużym wyzwaniem. Czas pokaże, czy kowidowe rozwiązania zdadzą egzamin.

Na stronie Narodowego Funduszu Zdrowia pojawił się komunikat w sprawie dodatkowych środków dla osób udzielających świadczeń w podmiotach w związku z epidemią COVID-19

W dniu 30.04.2020r. weszło w życie  rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2020 r. w sprawie standardów w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny, które mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem. Niektórzy lekarze mogą zostać zobowiązani do pracy tylko w jednym podmiocie. Oczywiście takie ograniczenie często będzie wiązało się z utratą możliwości uzyskania dodatkowego dochodu, który niekiedy jest zdecydowanie wyższy niż wynagrodzenie uzyskane w ramach pracy w jednym szpitalu. Dla lekarzy, których będzie dotyczyło ograniczenie pracy do jednego podmiotu przewidziane zostały rekompensaty finansowe, jak dotychczas w formie komunikatu zamieszczonego na stronie Narodowego Funduszu Zdrowia https://www.nfz.gov.pl/aktualnosci/aktualnosci-centrali/komunikat-w-sprawie-dodatkowych-srodkow-dla-osob-udzielajacych-swiadczen-w-podmiotach-w-zwiazku-z-epidemia-covid-19,7705.html

Kto otrzyma dodatkowe świadczenie pieniężne:

Osoby uczestniczące w udzielaniu świadczeń zdrowotnych, objęte ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3 rozporządzenia, z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w tych podmiotach na podstawie art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2019 r. poz. 1239, z późn.zm.),

Kiedy zostanie wypłacone dodatkowe świadczenie pieniężne:

Dodatkowe świadczenie pieniężnego będzie wypłacane miesięcznie, przez okres objęcia ograniczeniem.

Na jaką rekompensatę będą mogli liczyć lekarze:

Kwota świadczenia dodatkowego ustalana będzie jako 80% wartości wynagrodzenia uzyskiwanego poza miejscem, w którym po wprowadzeniu ograniczenia dana osoba będzie udzielała świadczeń, albo 50% wartości wynagrodzenia uzyskiwanego w miejscu, w którym po wprowadzeniu ograniczenia dana osoba będzie udzielała świadczeń.

Jakie są zasady rozliczania „finansowych rekompensat” dla lekarzy:

Szczegóły dotyczące zakresu informacji przekazywanych do oddziałów wojewódzkich NFZ oraz zasad rozliczania powyższych środków określone będą w umowach zawieranych przez dyrektorów oddziałów wojewódzkich NFZ z kierującymi podmiotami, w których świadczeń udzielają osoby objęte ograniczeniem zatrudnienia.

W dniu 30.04.2020r. weszło życie  rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2020 r. w sprawie standardów w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem.

Kto może zostać objęty ograniczeniem pracy w jednym miejscu:

Osoby wykonujące zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567) mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, w tym uczestniczą w ich transporcie.

Co oznacza ograniczenie pracy:

Przekazanie osobie wykonującej zawód medyczny informacji, o ograniczeniu pracy, stanowi podstawę do za-przestania we wskazanym okresie czasu :

1) świadczenia pracy na podstawie innej niż stosunek pracy,

2) wykonywania zawodu medycznego w formie praktyki zawodowej, o której mowa w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej

– wykonywanych poza podmiotem leczniczym,  w którym mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 i zostali ujęci w „wykazie stanowisk”

Kto decyduje o kwalifikacji pracowników do umieszczenia w „wykazie stanowisk”, na których osoby wykonujące zawód medyczny mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2?

Kierownik podmiotu leczniczego umieszczonego w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującego działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne:

1) wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19(tzw. szpital jednoimienny)  lub

2) w którego wyodrębnionej komórce organizacyjnej są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19

– opracowuje wykaz stanowisk pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, w tym uczestniczą w ich transporcie, zwany dalej „wykazem stanowisk”.

Kto i w jaki sposób kierownik podmiotu leczniczego informuje o objęciu ograniczeniem pracy w jednym miejscu ?

Kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, informuje na piśmie osoby, o których mowa w ust. 3, o objęciu ich ograniczeniem.

Kogo należy umieścić w „wykazie stanowisk” ?

1. Szpital jednoimienny

W przypadku tzw. szpitala jednoimiennego,  w wykazie stanowisk umieszcza się wszystkie stanowiska pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2,

2. Szpital, w którego wyodrębnionej komórce organizacyjnej są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19

Wyłącznie stanowiska pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczą w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej w wyodrębnionej komórce organizacyjnej i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2.

Z czym wiąże się umieszczenie w „wykazie stanowisk”?

Osoby uczestniczące w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej na stanowiskach określonych w wykazie stanowisk nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2. Ograniczenie to nie dotyczy udzielania świadczeń opieki zdrowotnej niewymagających bezpośredniego kontaktu z tymi pacjentami, w szczególności udzielania tych świadczeń za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

Ustawa z dnia 31.03.2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 zaostrzyła uległy kary za niewykonanie decyzji wojewody/ministra dotyczącej skierowania do pracy przy zwalczaniu epidemii.

Zgodnie z nowymi regulacjami  „Kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie wykonuje decyzji, o których mowa w art. 47 ust. 4, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 30 000 zł.”

UWAGA

Kara może zostać nałożona wielokrotnie.

Art. 48a ust. 3 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

„ W przypadku ponownego popełnienia takiego samego czynu, o którym mowa w ust. 1 lub 2, wysokość kary pieniężnej:

1) jest nie niższa od wysokości kary pieniężnej wymierzonej poprzednio za takie naruszenie;

2) ustala się, dokonując powiększenia o 25% wysokości kary pieniężnej ustalonej zgodnie z pkt 1.”

Natychmiastowa wykonalność decyzji:

Decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu z chwilą jej doręczenia.

Kto nie może zostać skierowany do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii: 

Na podstawie ustawy z dnia 31.03.2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 zmienił się katalog osób, które nie mogą zostać skierowane do pracy przy zwalczaniu epidemii.

Zgodnie z nowymi regulacjami skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:

• osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat;
• kobiety w ciąży;
• osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;
• osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;
• osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego;
• osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
• inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi;
• osoby, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 152), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.

Co istotne, w przypadku gdy dziecko w wieku powyżej 14 lat jest wychowywane przez dwoje osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich.

Podstawa: art. 47 ust. 3 i 3a ustawy z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

W związku z często pojawiającymi się pytaniami poniżej zamieszczamy informacje, które mogą się Państwu przydać w tych trudnych czasach

Skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja o skierowaniu do pracy na terenie województwa, w którym osoba skierowana posiada miejsce pobytu lub jest zatrudniona, wydaje właściwy wojewoda.

Kto może zostać skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii?

1. pracownicy podmiotów leczniczych,
2. osoby wykonujące zawody medyczne,
3. osoby, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych,
4. inne osoby, jeżeli ich skierowanie jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem epidemii.

Kwestię tą reguluje art. 47 ust. 1  ustawy  z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Czy od decyzji przysługuje odwołanie?

Od decyzji przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw zdrowia, lecz wniesienie środka odwoławczego nie wstrzymuje jej wykonania. Odwołanie należy złożyć za pośrednictwem Wojewody. W sytuacji, gdy decyzją Wojewody zostaną objęte osoby, które zgodnie z przepisami prawa nie podlegają skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii (wskazane poniżej),  istnieje podstawa do złożenia odwołania od decyzji.

Kto nie może zostać skierowany do pracy niosącej ryzyko zakażenia  przy zwalczaniu epidemii?

Skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:

1) osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat;

2) kobiety w ciąży lub osoby wychowujące dzieci w wieku do 18 lat, w tym osoby wychowujące samotnie dzieci do lat 18;

3) osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;

4) inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi;

5) osoby, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 152), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.

Przy czym, gdy obydwoje rodziców jest lekarzami – wyłączenie dotyczy każdego z nich

Uwaga: projekt nowelizacji niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 zawęża katalog osób, które nie podlegają skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii.

Stan prawny na dzień 27.03.2020r.