Jak ustalić wysokość przysługujących dziecku alimentów?
Zakres, czyli innymi słowy – wysokość, świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego (czyli dziecka) oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (czyli rodzica). Liczą się zatem potrzeby dziecka – od najbardziej podstawowych, jak jedzenie, mieszkanie, przez potrzeby życia codziennego, jak ubrania, czy podręczniki do szkoły, do takich, bez których można się obejść, ale wcale nie chcemy odmawiać ich dziecku, np. zajęcia dodatkowe (nauka języków obcych, szachy itp.), wyjazdy wakacyjne, czy kieszonkowe. Badając „zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego”, nie bierzemy pod uwagę jedynie wysokości jego zarobków (czy innych dochodów), ale faktycznie jego możliwości. Przykładowo – jeżeli główny księgowy zarabia najniższą krajową, to ustalamy, jaka jest wysokość przeciętnego wynagrodzenia na takim właśnie stanowisku i dopiero ta informacja pokazuje „zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego”.
Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego. Oznacza to, że koszty utrzymania dziecka nie muszą rozkładać się na rodziców po połowie. Jeżeli jedno z rodziców zajmuje się dzieckiem na co dzień, a drugie w czasie wyznaczonym na kontakty (np. co drugi weekend), to rodzic „na co dzień” spełnia swój obowiązek alimentacyjny właśnie przez owe osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka. W takim wypadku świadczenie alimentacyjne drugiego rodzica polega na pokrywaniu w odpowiedniej części (większej niż połowa) lub nawet w całości kosztów utrzymania i wychowania dziecka.