Pomoc frankowiczom

Postanowienia umowne uznane za abuzywne nie wiążą konsumenta ze skutkiem wstecz, czyli tak, jakby ich nigdy w umowie nie było. W przypadku klauzul waloryzacyjnych, „usuwa” się z umowy postanowienia mówiące o przeliczaniu kwoty uruchamianego i spłacanego kredytu według kursu waluty obcej z tabeli kursowej banku. W konsekwencji – sądy przez długi czas stosowały dwie główne ścieżki postępowania: tzw. odfrankowienie kredytu lub ustalenie nieważności umowy. 

Obecnie za ugruntowane w orzecznictwie można już uznać stanowisko, zgodnie z którym wyeliminowanie z umowy klauzuli waloryzacyjnej prowadzi do nieważności umowy. W razie stwierdzenia nieważności umowy kredytu frankowego, bank zobowiązany jest oddać kredytobiorcy wszystkie spełnione przez niego świadczenia (spłacone raty, składki ubezpieczeniowe, prowizje, itd.). Natomiast kredytobiorca zobowiązany jest do zwrotu na rzecz banku kwoty nominalnej otrzymanego kredytu (czyli kwoty wypłaconej mu przez bank). Bankom NIE przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z wpłaconego kapitału.

Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji – zapraszamy do kontaktu.

Klauzule niedozwolone (inaczej „klauzule abuzywne”) to postanowienia umowy zawartej pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą (np. bankiem, czy deweloperem), które kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

Przykładowo – w przypadku umów kredytowych, za klauzule niedozwolone sądy uznają postanowienia, które nie podają sposobu i nie wyjaśniają, w jaki sposób kurs CHF (czy innej waluty obcej) będzie ustalany przez bank do operacji ustalenia wysokości kredytu/wypłaty kredytu oraz spłaty kredytu. Najczęściej są to postanowienia, w których bank odsyła do swojej tabeli kursowej i np. wskazuje, że raty kredytu spłacane będą w złotych, po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty.

W przypadku umów deweloperskich, klauzule niedozwolone występują najczęściej w odniesieniu do kar umownych. Deweloperzy przewidują, że za zwłokę w wydaniu lokalu kupującemu przysługuje kara umowna, liczona w wysokości x za każdy dzień zwłoki. Jednocześnie ograniczają wysokość tej kary, np. wskazując, że nie może ona przekroczyć x% wartości ceny brutto mieszkania. Zgodnie z takim zapisem, opóźnienie dewelopera może trwać nawet rok, a kupujący otrzyma „rekompensatę” w ograniczonej wysokości. Takie postanowienia, właśnie w zakresie, w jakim ograniczają możliwość naliczania kary umownej powyżej wskazanych wartości, czyli np. owych z % ceny brutto za lokal, stanowią niedozwolone klauzule umowne i jako takie nie wiążą one konsumenta. W tym przypadku, dla konsumenta nie jest wiążące ograniczenie odpowiedzialności dewelopera.